რა ცოტა მყოფნის ბედნიერებისთვის ( mamiko .. )

არ ვიცი რატომ მიჭირავს ახლა ხელში კალამი და რატომ გწერ ... ალბათ იმიტომ რომ მეტის მოთმენა არც მინდა და აღარც შემიძლია ... არადა სულ რამდენიმე დღე გავიდა ...
ვიცი ვერ გამიგებ ... ვერც ეხლა იგრძნობ ... როგორც ყოველთვის ... მე კი მაინც მინდა გითხრა, ალბათ ხვდები რაც, მაგრამ მაპატიე გთხოვ, ჩემი შიში, შიში იმისა, რომ სანამ შენ წაიკითხავ ამ სიტყვებს ის უკვე მოპარული იქნება აჩრდილებით, ისინი კი ხანდახან ისეთ ფორმებს იღებენ, ვერასდროს რომ ვერ წარმოვიდგენთ.
იცი რისი თქმაც მინდა ! მე მინდა მიხვდე რაც არ დავწერე და მიხვდები კიდეც.
მომისმინე გთხოვ , ამ ერთხელაც მომისმინე და წავალ მერე . ადვილია წასვლა . მე ხომ არ ვარ ... მაშინ მოვდივარ როცა შენ სუნთქავ ... შენ რომ დაიძინებ მე მაშინ ვიღვიძებ და ჩემს გრძნობებზე გიყვები .. შენ არასოდეს გესმის ... არა!

მთავარია ახლა იგრძნო ... რომ ყოველთვის მე შენი სუნთქვის ხმის, ნაკლებობას განვიცდი. "

გაუკვირდა ... ნეტა ვის უნდა სწერდეს ...
გავა რამდნეიმე წუთი და ეს ნაწერი აღარც ეხსომება  და ხვალინდელი დღე გუშინდელივით გათენდება ...
მე კი იმ ერთი წამის მერე აღარასოდეს ვიფიქრებ ცუდზე ....
გამეცინება ...
რა ცოტა მყოფნის ბედნიერებისთვის ...

ადამიანს,რომელიც ცოტათი განსხვავდება მზისგან...

როდესაც ვამბობ რომ საპნის ბუშტს ვგავარ,ვგულისხმობ რომ მალე გავქრები. ყოველ დილით ვგრძნობ რომ ნაბიჯების გადადგმას აზრი აქვს,მაინც ერთ ადგილას დავრჩები ... მაგრამ მაინც ვდგები და უაზროდ მივყვები ფოთლებით დაფარულ ეზოებს ..
მე ყოველთვის ვუღიმი მას ....
დღეს მზე არ ჩანს,გრუბლებმა სხივები მოპარეს და მთლიანად დაფარეს ცა ...
იცი,მე ყველაზე ძალიან წვიმაში მიყვარს სიარული...მაგრამ ჯერ არასდროს უწვიმია სეირნობისას ...წვიმაც ელოდება მას... მე რა რომ ლოდინი ღლის ... მე და წვიმამ კარგად ვიცით რომ მზე ჩვენთან ერთად ვერასდროს ისეირნებს ... ვერ აგვიწყობს სუნთქვას ფიქრებთან ერთად მაგრამ მაინც ველოდებით ...

იცი,ჩემი მეტექვსმეტედ მოსული შემოდგომა ნიშნავს რომ გავიზარდე ...
ცოტათი მაინც ...
მიხარია ...
ახლა უკვე ვიცი რომ ნაბიჯებით თუ უნაბიჯოდ მე მაინც ამ სუნთქვა-შეკრული სამყაროს ნაწილი ვარ...
მივხვდი რომ ეს მზე ცოტათი განსხვავდება ჩემისგან ..,
და მე აუცილებლად ვიპოვი მას ...
რომ ცასთან მხოლოდ თვალის გახელა მაშორებს ......


ხელი ჩამკიდე და მერე სულერთია ...
თუნდაც დავიშალოთ მარტივ-მამრავლებად ...

ჩემი სამყაროში ახალი ფერებია.. გმადლობ უფალო !

რომ აღარასდროს .. (მას ..)

მე დიდია აღარ ვკითხულობ ზღაპრებს
რადგან ვირწმუნე რომ ყველას ბედნიერი დასასრული აქვს
და მხოლოდ სიმშვიდეს ტოვებს გულში...
მეც ვუსმენ წყნარ მელოდიებს და ველოლოდები ჩემი ზღაპრის დასასრულს
რომ აღარასდროს გამიშვა ხელი ..

* * *
ბავშურად მინდა ვსუნთქავდე ბოლო აკორდამდე
ამიტომ მე დავღლი ცხოვრებას სანამ თვითონ დამასწრებდეს

* * *
როცა მეკითხებოდნენ რა იყო ჩემი ოცნება
ვპასუხობდი რომ ცისარტყელის ქვეშ გაძრომა მინდოდა ყველაზე ძალიან
მე კი ყოველთვის ვიცოდი რომ ეს შეუძლებელი იყო
აბა რატომ ვოცნებობდი?
არ მინდოდა ოცნებაახდენილი ბავშვი ვყოფილიყავი
მეგონა რომ თუ ოცნებები ამიხდებოდა ვეღარასდროს ვიოცნებედი

* * *
არასოდეს გიფიქრიათ რა ხდება როცა ზღაპარი მთავრდება?
როცა ირგვლივ მხოლოდ სიჩუმე რჩება...
მე კი....
რა  თბილია ცხოვრება მზის სხივებით სავსე სიმშვიდეში..
მე მარწყვისფერი დღეები დავარქვი და
ველოდები როდის დამთავრდება ჩემი ზღაპარი
რომ აღარასდროს გამიშვა ხელი ...

ჩემი პირველი ნაწერები ...

ოცნება


-რა არის ოცნება?
-რეალობიდან გაქცევა
-მხოლოდ ეს?
-აბა სხვა რა ფასი აქვს.ოცნება დროის კარგვაა, ოცბენბობენ ისინი ვისაც საქმე არ აქვთ...
- თვალები დახუჭე...
წარმოსახვაში გაჩნდა მზე, მთვარე, ვარსკვლავები,ცისარტყელა,ყველაფერი ის რაც სიამოვნებას განიჭებს. აქ შენი სამყაროა,ყველაფერი კარგი რაც მოხდა და რაც გინდა მოხდეს.....
ნამინან ბალახზე ფეხშიშველი გაივლი.....
ვარსკვლავებს მოწყვეტ.....
ცისარტყელაში გაძვრები...
მზეს შეეხები...
ოღონდ თვალები დახუჭე და შეძლებ ყველაფერს....
- მერე ხომ ყველაფერი გაქრება...
- არა ეს ყველაფერი შენში დარჩება, ცოტა ხნით გადმოხვალ რეალობაში,მაგრამ როცა კი თვალებს დახუჭავ მაშინვე იქ დაბრუნდები
ოღონდ ერთხელ მოინდომე...გულს მოუსმინე
-ვინ გითხრა რომ გულს უნდა ენდოო?
-შენ გულის არ გწამს? მის მუსიკას მოუსმინე და მიხვდები...
- რა მუსიკაა ეგ?
- აი ის მუსიკააა...ჩვენსავე სხეულებიდან რომ ამოდის.. ყველას სხვადასხვანაირი მუსიკა აქვს...ბაგ ბუგ ბაგ ბუგ- გულს უამრავი მელოდია აქვს.. და ყველაზე ლამაზი აი ის.. უსიტყვო მუსიკაა, ხელს რომ სხვის ხელს ჩაჰკიდებ, ამ დროს მღერის გული,როცა მეორე ადამიანს ელაპარაკები აი ამ დროს ... ესააა მუსიკა .. გულიდან ამოსული მუსიკა...
-მერე სად მიგვიყვანს ეგ მუსიკა?
- ჭესშმარიტებასთან.........



გზაჯვარედინზე...


თოვს..
მის სევდიან თვალებს კვლავ ნაკადულებად ცრემლები სდიან.....
გულს წასვლა უნდა....
გონება დარჩენას მოითხოვს...
წავიდეს თუ დარჩეს..იქ ელოდებიან....გრძნობს იქ გულს გაუხარდება...იქ ოცნება ცისარტყელის ფერია...წასვლის უფლებას კი მაინც არ აძლევენ...
ფანჯარასთან მიდის...
მისი ფანჯრებიდან ხომ ყველა მისი ოცნება ჩანს...რატომ არ ესმით მისი...წასვლა ამიტომ უნდა...აქ ყველასთვის უცხოა..იქ კი იცის გაუგებენ...სიყვარული უფრო ძლიერია თუ...თუმცა სიყვარული ყველასია...
გაწვიმდა...
ახლა წვიმას ყველაზე ნაკლებად ნატრობდა...ხედავს თოვლს როგორ აქრობს...იცის თოვლი თანდათან გაქრება....
იქნებ ახლა თოვლი თვითონაა...იქ ოცნება ოცნება ცისარტყელის ფერია....თანდათან ქრება...




კარგა ხანს მისი არყოფნა არავის შეუმჩნევია...მერე ბევრი ეძებეს... ბოლოს კი...

  "თოვლზე პატარა,ქოშის კვალი ჩანდა...
   როგორც ჩანს ამ გზით წასულა...."

კვალი მალევე გაწყდა

როცა ერთი წამია დარჩენილი .. ( ეკოს .. )

-არა,მოიცადე არ გახვიდე..არ მინდა კიდევ იტირო...
-მაინც უდნა გავიდე,ეს მე მხოლოდ ეკოსთვის უნდა შევძლო..
-მესმის...მაგრამ არ გეშინია? ხომ შეიძლება სცენაზე ცუდათ გახდე,ხომ იცი რომ ატირდები
-არა,მე შევძლებ,ყველაფერს შევძლებ..ახლა რა მინდა იცი? ჩემეხუტე!ვიცი გაგიჭირდება ჩემი მოსმენა რადგან მეც ძალიან მიჭირს ხოლმე როცა მასზე ვფიქრობ და უფრო მიჭირს როცა ვსაურობ..მაგრამ მაინც დაუსრულებლად გათენებიდან დაღამებამდე მასზე ვფიქრობ !
-არ ვიცი რა გითხრა..
-არაფრის თქმა არ არის საჭირო,მე ხომ ეკოს გაზრდილი ვარ. მე არ მაშინებს არც დაღამება..არც სიცივე..არც მარტოობა, რადგან ჩემი ლამპარი ჩაუქრობლად ანთია და ის მინათებს გზას! გამოგიცდია ეს ოდესმე?გყოლია საკუთარი მზე? აი მე კი მყავს! იცი? ამხელა სიყვარულის ტარება ბევრს არ შეუძლია..საოცარია როცა საკუთარი მზე გაყვს!როცა შენი ცალი გყავს!
-ჰო, მეც ვიცნობდი ეკოს და ძალიან მიყვარს
-ეკოსნაირ ადამიანს იცნობდე და არ გიყვარდეს შეუძლებელია
-და მაინც არ რომ ატირდე და ცრემლების გამო ვეღარ მიიიტანო მსნელამდე სათქმელი?
-იცი? ცრემლებითაც ბევრი რამის თქმა შეიძლება.მე ხომ ცხოვრებამ მსახიობად* მაქცია,მე არ გამიჭირდება თამაში.გქონიათ შემთხვევა როცა ძალიან გდომებიათ ტირილი და ვერ გიტირიათ? მოგდომებიათ ყვირილი და ვერ გიყვირიათ?! თუ ეს თქვენ გამოგიცდიათ,თქვენ გესმით ჩემი...

* მე ვთქვი მსახიობად მაქცია მეთქი და არ მინდა ცუდათ გამიგოთ, მე არ ვთამაშობ,ვამბობ იმას რასაც ვგრძნობ..მსახიობებს კი იმით ვგავარ რომ როცა ძალიან მიჭირს..ძალიან მინდა ტირილი მაინც მიწევს ხოლმე ბედნიერი კაცის თაეტრალური როლის მორგება...სხვანაირად უბრალოდ არ გამოვა.

----

ჩემს ირგვლივ ყველა ფერი წარმავალია ... მეც მომწყინდა ყურება,
ადამიანები ვერ გრძნობენ რომ დაიღალნენ ერთფეროვნებით, მაგრამ გულის გასათბობად არაფერს აკეთებენ, ხანდახან თუ გადახედავენ ერთმანეთს ტკვილილიანი თვალებით.....
ფერადი წარსულის კვალი მხოლოდ ღიმილს შემორჩა
ღიმილს რომელსაც იშვიათადღა ვიმეტებთ .....

.მტკივა ...