როდესაც ვამბობ რომ საპნის ბუშტს ვგავარ,ვგულისხმობ რომ მალე გავქრები. ყოველ დილით ვგრძნობ რომ ნაბიჯების გადადგმას აზრი აქვს,მაინც ერთ ადგილას დავრჩები ... მაგრამ მაინც ვდგები და უაზროდ მივყვები ფოთლებით დაფარულ ეზოებს ..
მე ყოველთვის ვუღიმი მას ....
დღეს მზე არ ჩანს,გრუბლებმა სხივები მოპარეს და მთლიანად დაფარეს ცა ...
იცი,მე ყველაზე ძალიან წვიმაში მიყვარს სიარული...მაგრამ ჯერ არასდროს უწვიმია სეირნობისას ...წვიმაც ელოდება მას... მე რა რომ ლოდინი ღლის ... მე და წვიმამ კარგად ვიცით რომ მზე ჩვენთან ერთად ვერასდროს ისეირნებს ... ვერ აგვიწყობს სუნთქვას ფიქრებთან ერთად მაგრამ მაინც ველოდებით ...
იცი,ჩემი მეტექვსმეტედ მოსული შემოდგომა ნიშნავს რომ გავიზარდე ...
ცოტათი მაინც ...
მიხარია ...
ახლა უკვე ვიცი რომ ნაბიჯებით თუ უნაბიჯოდ მე მაინც ამ სუნთქვა-შეკრული სამყაროს ნაწილი ვარ...
მივხვდი რომ ეს მზე ცოტათი განსხვავდება ჩემისგან ..,
და მე აუცილებლად ვიპოვი მას ...
რომ ცასთან მხოლოდ თვალის გახელა მაშორებს ......
ხელი ჩამკიდე და მერე სულერთია ...
თუნდაც დავიშალოთ მარტივ-მამრავლებად ...
No comments:
Post a Comment